مسئولیت پذیری

مسئولیت پذیری یا مسئولیت گریزی

وقتی که انسان می‌خواهد هدفی را انتخاب کند و به آن دست پیدا کند اولین و مهمترین کاری که باید انجام دهد اینست که:

خودش تمام مسئولیت رسیدن یا نرسیدن آن را به عهده بگیرد

معنای لغوی مسئول یعنی که به یک سوال یا یکسری سوالات یا درخواست‌ها پاسخ دهد

حالا سوال من و والدینت، مربی‌ات، شهری که در آن زندگی می‌کنی، کشورت، آینده خودت از شما اینست:

چه خواسته‌هایی از خودت داری؟

چه کسی باید به آن برسد؟

چه کارهایی براش انجام دادی؟

چه کارهایی نباید از الان به بعد انجام بدی؟

این اولین و مهمترین قولی است که باید به خودت بدهی. آیا حاضری تحت هر شرایطی، دیسیپلین و نظم شخصی را در زندگی‌ات پیاده کنی؟

آیا حاضری تحت هر شرایطی وارد سختی‌ها و چالش‌های تمرینی و رقابتی و زندگی شوی؟

آیا حاضری با وجود تمام محدودیت‌ها و کمبودها دست از تلاش و خلاقیت برای رسیدن به اهدافت نکشی؟

آیا حاضری از این امکانات و فرصت‌ها و شرایط موجود استفاده و حتی سوءاستفاده کنی؟

اگه حاضری بهت تبریک میگم چون هم مسئولیت رو قبول کردی و هم به هدفت دست پیدا کردی

شاید بپرسی که: مگه مسئولیت پذیری ما رو به اهداف می‌رساند؟

نمیگم قطعاً اما تمام کسانیکه به اهدافشون دست پیدا کرده‌اند، خودشون مسئولیت رسیدن یا نرسیدن را به عهده گرفته‌اند

وقتی کسی چنین مسئولیتی را به عهده می‌گیرد، مجبور است که از تمام توان و شرایط موجود استفاده کند و باور دارد که می‌تواند آن را به چنگ آورد.

ما می‌توانیم براحتی با برخی بهانه‌های حرفه‌ای و منطقی و تزیین شده و تایید شده از زیر بار این مسئولیت شانه خالی کنیم، طوریکه همگی از ما حمایت می‌کنند و بهانه ما را دلیل منطقی و تایید شده می‌دانند، مثلاً:

• پول کافی ندارم

• شانس ندارم

• استعداد ندارم

• توی این مملکت مگه میشه

• مربی‌ام سطحش پایینه

• والدینم درکم نمی‌کنند

• توی این شهر کوچیک تا حالا کسی قهرمان نشده

• داوری‌ها افتضاح، حق‌خوری زیاد

• پارتی بازی زیاده، باید پول بدی یا پارتی داشته باشی

• دولت / جامعه / مملکت به ورزش اهمیت نمیدن

• و چند تا هم شما میتونید مثال بزنید

شک ندارم که در وجود تمام شما و تمام ورزشکاران چنین باورهایی وجود داشته اما برخی‌ها (یعنی تعداد بسیار کمی) آن را نابود کرده‌اند و به آن اهمیتی نداده‌اند ولی تعداد کثیری (که شاید تو هم جزء آنها باشی) هنوز داری به آن اهمیت و انرژی می‌دهی و تمرکز رو ازت گرفته است.

یکبار برای همیشه مسئولیت قبول کن که تو تنها کسی هستی که قراره به هدفِ خودت برسی، وگرنه هیچ کسِ دیگری حتی خدا هم این کار رو برای شما نخواهد کرد. بقیه فقط نقش حمایتی دارند ولی اصل ماجرا خودت هستی.

وقتی مسئولیت قبول می‌کنی:

• انرژی و انگیزه‌ات بالاتر میره

• تمرکزت روی هدف و خواسته‌ات بیشتر میشه

• چالشهای بیشتری رو تجربه می‌کن که تو رو بسازند

• موانع بیشتری برات ساخته میشه که تو از راههای مختلفی وارد شوی

• ترسهات بیشتر میشه که با عبور از آنها تو رو شجاع کنند

• شکست‌های بیشتری را تجربه می‌کنی که تو مجبور شوی قویتر شوی و از نیروهای درونی بیشتری استفاده کنی

• تلاشت بیشتر میشه و بیشتر روی تلاش خودت حساب می‌کنی

• خستگی‌ناپذیر و تسلیم‌ناپذیر خواهی شد

• تلخی‌ها را می‌چشی و اگه لازم باشه با عشق می‌خوری

• از تنها فرصت‌های موجود نهایت استفاده را می‌بری (سوءاستفاده می‌کنی)

اینجاست که دیگه امکان نداره به هدفت نرسی

پس همین الان بگو که:

این هدفِ منه و من مسئول رسیدن یا نرسیدن به آن هستم.